Bez nazwy

Pewnej nocy,
tak godzinę po północy,
gdy Malinka po kąpieli
była już w swojej pościeli,
Jaś także już smacznie spał,
Lutek piżamę ubierał
i kładł się do łóżka,
gdzie koc i poduszka
czekały już na niego
mrucząc: „Chodź spać kolego,”
a kolorowe sny
pukały do okien i drzwi.

Lutek już gasił światło,
gdy nagle spojrzał z uwagą
na drzwi i na podłogę
i ujrzał płynącą wodę,
która z przedpokoju
wlewała się do pokoju.

W swoim domku był sam,

pomyślał, że może kran

zostawił odkręcony,

pobiegł więc przerażony

szybciutko do łazienki

i krzyknął: - „O Panie Wielki!”

gdy ujrzał jak w brudnej wodzie

kafelki pływają sobie.

W wodzie były ściany.

Sprawdził, czy zakręcone są krany

i nieuszkodzone rury.

W żadnej nie znalazł dziury,

a krany zakręcone były.

Lutek zebrał siły

i zaczął wylewać wodę,

ale w chwilę potem

zobaczył, że to nic nie da.

Zewsząd wlewała się woda.

Na środku swej łazienki

stał Lutek bardzo przejęty,

tym, co się wokół działo,

a wody wciąż przybywało

i wkrótce po kostki w wodzie

Lutek po mieszkaniu chodził.

Pływały już dywany

i mokre były ściany,

w wodzie stała kanapa,

stół, fotele i szafa.

Otworzył drzwi na podwórko,

a wtedy długą strugą

woda wpłynęła z dworu

prosto do przedpokoju,

aż się Lutek przewrócił

i lampę z szafki zrzucił,

uderzył się o ścianę,

miał mokrą całą piżamę,

mokre włosy i brodę.

Straszne - pomyślał sobie.
Polana była zalana,
brnąc w wodzie po kolana
szedł Lutek pokonując prąd,
tam, gdzie Malinki stał dom.
Malinka smacznie spała,
o niczym nie wiedziała.
Gdy Lutek stukał w okienko
mrugnęła jedną powieką,
ziewnęła od ucha do ucha
pytając: - „Kto do mnie puka?”
-To ja. Otwieraj!
I szybko się ubieraj,
bo woda nas zalewa,
stoją w niej wszystkie drzewa.
Nie unikniemy powodzi,
trzeba poszukać łodzi.

Malinka zerwała się z łóżka,
aż podskoczyła poduszka,
stanęła na podłodze
już po kolana w wodzie.
Lutkowi drzwi otworzyła
i przerażona krzyknęła:
- Co z nami teraz będzie?
Wody jest pełno wszędzie.
Malinka jak kreda biała
Lutka wypytywała.
Lutek nie odpowiedział,
ponieważ sam nie wiedział
skąd woda się dostała
i domy im zalała.

Polana była w wodzie,
w oddali płynęły dwie łodzie,
w jednej był wodnik Jarek
i konik polny Marek,
Mateusz i ważka Emilka,
a także pszczółka Miłka,
a w drugiej różne owady,
które nie dały rady
pływać długo w wodzie
i teraz siedziały w trwodze,
myśląc o swoich domkach,
dziuplach, gniazdach i norkach.
- Czy to rzeka wylała
i domy nam zalała? -
wodnika zapytał Lutek,
gdy ten podpłynął wnet.
- Lutku wody przybywa
są w niej domy i drzewa.

Nigdy tak nie bywało,
nie wiemy co się stało,
przecież nie padały deszcze
i sucho było jeszcze.
Rano, gdy wstanie słońce
i widno będzie na łące,
popłynę w swojej łodzi
i znajdę przyczynę powodzi.
A teraz nie ma rady
trzeba ratować owady,
które nie mogą fruwać
i nie umieją pływać.

Jaś, który smacznie spał

obudzony krzykami wstał,

zaspany wyszedł na taras

i oprzytomniał zaraz,

gdy ujrzał łąkę w wodzie

i dwie płynące łodzie.

- Czy to mi się śni?

Czy to naprawdę wy?

- pytał z tarasu Jaś

widząc zalany las.

- Jasiu! Szkoda czasu,

zalane jest pół lasu.

Nie wiemy skąd ta woda,

owadów jest nam szkoda.

Pomóż nam, póki czas,

wody jest prawie po pas.

Jaś rzekł -To nie są sny.

Już biegnę. Otworzę drzwi.

Herbatę każdy dostanie,

do tego smaczne śniadanie

i ciepły wełniany koc,

by jakoś przetrwać tę noc.

Jaś miał mieszkanie duże,

położone w dębowej dziurze,

a w nim pokoje, łazienki,

kuchnię i salon wielki,

na trzech różnych piętrach,

z tarasami we wnękach

i z dwoma balkonami

i z kręconymi schodami.

- Zapraszam wszystkich was,

wchodźcie, póki jest czas.

Podpłynęły dwie łódki

i za czas krótki

owady całą gromadą,

zgodnie z Jasia radą,

zaczęły wchodzić po schodach,

które zalewała woda.

Gdy powódź była wszędzie

wysoko w starym dębie,

w tę noc ponurą i głuchą

było bezpiecznie i sucho.

Malinka poczęstowała gości
wywarem z igieł sosny,
przyniosła kanapki, owoce,
ciasta i pyszne łakocie.
Owady zmęczone okrutnie
siedziały bardzo smutne.
Pan doktor Mateusz Łukasz
nawet żwawo się ruszał
i z całej swojej mocy
udzielał wszystkim pomocy.
Świerszcz miał złamaną nogę,
głowa bolała stonogę,
skrzydełko złamał bąk,
kiedy ratował swój dom.
Dwie małe biedroneczki
zgubiły czarne kropeczki
i płakały w kąciku,
jedna razem z drugą.

A wodnik, Lutek i Jaś
płynęli przez zalany las.
Chcieli zdążyć z pomocą.
Na szczęście tuż nad wodą
fruwały dzielne świetliki
i jak małe ogniki,
jak latarni blask
oświetlały zalany las
i miejsca na polanie,
skąd dochodziło wołanie.

Wyłowili żuka małego,
na wpół utopionego,
który uczepiony brzozy
rozpaczliwie wzywał pomocy.
Pływając po polanie
zrobili mu sztuczne oddychanie,
dali naparu do picia
i ciepły koc do okrycia.
Wyłowili bąka grubego,
bardzo już zziębniętego,
a wracając, po drodze
konika polnego i osę.
Do Jasia ich szybko zawieźli,
by inni im pomoc nieśli.

A potem, gdy płynęli na wprost
usłyszeli żałosny głos.
- Kto tam ratunku wzywa?
Istota ledwie żywa,
pozbawiona w ogóle sił
kurczowo trzymała się trzcin.
Gdy bliżej podpłynęli
starą Ceklę ujrzeli,
która uczepiona trawy
już nie dawała rady
utrzymać się na wodzie,
zanurzona po szyję w błocie.
Wciągnęli ją do łódki
i za czas krótki
leżała już w spokoju
u Jasia w jego pokoju.

A tymczasem
Lutek z Jarkiem i Jasiem
po lesie wciąż pływali
i wszystkich ratowali.
Gdy byli przy pniu sosny
usłyszeli głos żałosny.
- Kto tej strasznej nocy
tym razem wzywa pomocy?
- To ja pomocy wołam.
Ja rusałka Ola.
W okropne wodorosty
wplątały mi się włosy.
Jestem unieruchomiona
- krzyczała przerażona-
poza tym bardzo zziębnięta,
boli mnie prawa ręka.
Nie wytrzymam dłużej.
Proszę przypłyńcie bliżej!
- Skąd dochodzą te krzyki?
- Tu jestem, przy pniu lipy.

W jej długie, jasne włosy

wplątały się wodorosty

i ciągnęły pod wodę,

zatapiając powoli głowę.

Szarpała je i krzyczała

i przerażona płakała.

Wodnik do wody wskoczył

i Alę szybko wyłowił.

Zawieźli ją do doktora,

bo była bardzo chora.

A potem na polanie
znów usłyszeli wołanie.
To na liściu jagody,
który nabierał wody
pływała żuka rodzina
i mała osa Balbina.
Podpłynęli i wkrótce
uratowani siedzieli w łódce.

Pływali tak pół nocy
słuchając kto wzywa pomocy
i ratując owady,
małe zwierzęta i ptaki.

Tam, gdzie stał Lutka domek
z wody wystawał komin.
Malinkę ogarnął płacz.
Jej domek był w wodzie po dach.
Widząc to wodnik rzekł:
- Muszę wyjaśnić to wnet,
co się właściwie stało,
że wszystko w nocy zalało.
I znów przez zalany las
Lutek, Jarek i Jaś
płynęli w swojej łodzi,
szukając przyczyny powodzi.
Nagle ujrzeli zaporę,
która spiętrzyła wodę,
zrobioną z gałęzi i drzew,
a nad nią stado mew.

Tam, gdzie płynęła rzeka
leżały ścięte drzewa,
pnie były w jednym rzędzie
i wióry fruwały wszędzie.
Z tych gałęzi i pni
przez kilkanaście dni
bobry budowały tamę,
uklepując ją ogonami.
Zapora z gałęzi i drzew
zmieniła rzeki bieg
i w nocy, bez hałasu
zatopiła połowę lasu.

- Niech mi ktoś wytłumaczy
co to wszystko znaczy?
- krzyknął głośno Jaś,
aż echo przeszło przez las.
- Jecie sobie śniadanie,
a tam na polanie
woda zalała domki,
gniazda, dziuple i norki.

Nie jesteście tu sami.
My też mieszkamy tu z wami.
Las to nasz wspólny dom.
Wynoście się szybko stąd!
Bobry przerwały śniadanie,
spojrzały na gości i tamę.
- Jesteśmy zawstydzone,
a nawet przerażone,
że tak wielkie szkody
powstały z nadmiaru wody.
Gniewać się nie warto.
Przepraszamy was bardzo.
Tę tamę rozbierzemy
i gdzie indziej zbudujemy,
może tam gdzie wrzosowisko.
Uzgodnimy z wami wszystko.
Kiedy już nie będzie wody
naprawimy wszystkie szkody.
Zbudujemy nowe domy,
z drewna, gliny i ze słomy.
Chcemy nadal mieszkać z wami,
bardzo wszystkich przepraszamy.

I zwierzęta i owady,
wszyscy wzięli się do pracy.
Choć był wielki strach i krzyk
na szczęście nie zginął nikt.
Upłynęło sześć tygodni,
a już stały nowe domki
i znów kwiaty rosły wokół
i na łące znów był spokój.

Morał z tego taki jest,
o czym pewnie dobrze wiesz,
że nie możesz żyć sam sobie.
Trzeba żyć z innymi w zgodzie.